Üç-dört yaş itibari ile çocuklar, kaybedilen bir yakının yasını tutabilirler. Fakat okul öncesi dönemdeki çocukların yas tutması, yoğun üzüntü ve öfke gibi duygulara tahammül edemeyecekleri için zordur. Bu nedenle ilk etapta, kaybı inkar ettikleri ya da görmezden geldikleri görülebilir. Çocuklara öncelikle sembolik bir örnek verilerek kayıp durumu çocuğa anlatılabilir. Öncesinde çiçeklerin kurumasından bahsedilerek örnek verilir ve daha sonrasında kaybedilen kişinin de bu şekilde vefat ettiği çocuğa anlatılabilir. Yas sürecini de çocuğunuzla beraber yaşamanız çocuğun kendisini yalnız hissetmemesine yardımcı olacaktır.
Eğer çocuklar kayba dair üzüntülerini ifade etmiyor ya da hiçbir şey olmamış gibi davranıyorlarsa, bastırdıkları duygu ve düşünceleri dile getirmelerine yardımcı olabilirsiniz.
Örneğin, babalarının ölümü sonrasında çocuğunuz: “Akşam yemeğimi yemek için babamın eve gelmesini beklemek istiyorum” diyorsa, bu durum çocuğunuzun gerçek ile yüzleşmesine yardımcı olmanız için bir fırsattır. Siz de, “Artık baban akşam yemeği için eve gelmeyecek çünkü baban vefat etti. Hep yanımızda olmasına alışık olduğumuz için inanması çok zor.” diyebilirsiniz. Sonra, çocuğunuza sizin varlığınız ve sevginiz hakkında güven vermek için: “Ama ben hala buradayım ve senin için çok özel bir yemek yaptım. Hadi gel beraber yiyelim.” diyebilirsiniz.
Kommentare